Hotel NAT w Piwnicznej-Zdroju, dawniej Ośrodek Leczniczo-Wypoczynkowy „Smrek”, to jeden z tych obiektów, które łączą w sobie rygorystyczną funkcjonalność modernizmu z subtelnymi nawiązaniami do lokalnego kontekstu. Ten budynek nie sili się na stylizację pod góralską chatę. Zamiast tego operuje czystą formą, wykorzystując beton, drewno, szkło i powtarzalność rytmu elewacji. To modernizm w najbardziej użytkowym wydaniu, w którym spójność materiałowa i detal mają pierwszoplanowe znaczenie.
Hotel NAT wśród beskidzkich lasów
Budynek to kwintesencja modernizmu PRL – geometryczna bryła, oszczędność dekoracji i funkcjonalność wyrażona w liniach prostych. Powstał w latach 70., kiedy architektura hotelowa w Polsce była projektowana według przejrzystych zasad: prostota, ekonomia środków i dbałość o logiczny układ przestrzenny. Beton, szkło i rytmiczny podział elewacji tworzą uporządkowaną, harmonijną strukturę, podporządkowaną zasadom ergonomii i utylitaryzmu. Projektanci unikali zbędnych ornamentów, skupiając się na przejrzystości układu i praktycznych rozwiązaniach przestrzennych.
Recepcja: beskidzka sztuka w mosiężnej oprawie
Hol recepcyjny to jedno z najbardziej wyrazistych miejsc w hotelu, łączące sztukę użytkową z modernistycznym podejściem do przestrzeni. Drewniana płaskorzeźba przedstawiająca bawiących się górali beskidzkich pełni funkcję dekoracyjną, ale jednocześnie podkreśla lokalny kontekst miejsca. To rzeźbiarskie opracowanie ściany nie jest przypadkowym dodatkiem, lecz integralnym elementem wnętrza. Koresponduje z wykończeniem i materiałami użytymi w całym hotelu. Uwagę zwraca też oświetlenie – system lamp osadzonych na mosiężnych rurach, tworzących geometryczne układy, stanowi spójną całość z koncepcją aranżacyjną.
Klatka schodowa: rytm form i detali
Schody w Hotelu NAT nie pełnią jedynie funkcji komunikacyjnej. Ich projekt bazuje na świadomym kształtowaniu przestrzeni poprzez powtarzalność rytmu balustrad i dynamikę przejść między kondygnacjami. Metalowe pręty i drewniane poręcze nie są jedynie użytkowymi elementami. W ich układzie dostrzegalna jest dbałość o proporcje i materiałowe zestawienia, które charakteryzowały architekturę tamtego okresu.
Restauracja: światło, struktura i kompozycja przestrzeni
Przemyślany podział przestrzeni w restauracji uzyskano dzięki ażurowym ścianom z witrażami o motywach zodiakalnych. To rozwiązanie nie tylko pozwala na subtelne wydzielanie stref użytkowych, ale także wprowadza do wnętrza element artystyczny, zgodny z tendencjami projektowania w latach 70. Oświetlenie również odgrywa istotną rolę – jego forma podkreśla pionowe podziały i architektoniczny rytm pomieszczenia.
Bar: postmodernistyczna swoboda formy
Bar w dolnej części hotelu jest jednym z najbardziej charakterystycznych pomieszczeń. Loże o półokrągłych przegrodach, drewno w połączeniu z metalowymi detalami oraz układ oświetlenia wskazują na postmodernistyczne inspiracje. Taka stylistyka powoli zaczynała przenikać do polskich wnętrz pod koniec lat 70. Jest to przykład przestrzeni, w której architektura i wyposażenie nie są przypadkowym zestawieniem elementów. Pomimo różnic stylowych kompozycja podkreśla założenia funkcjonalne i estetyczne.
Hotel NAT – Spójność i konsekwencja w detalach
Hotel NAT wyróżnia się tym, że jego przestrzeń została zaprojektowana kompleksowo – bez późniejszych ingerencji zaburzających pierwotne założenia architektoniczne. Zamiast eklektycznych modernizacji, które często niszczą walory obiektów z tego okresu, tutaj utrzymano konsekwencję stylistyczną. Dzięki temu budynek pozostaje świadectwem epoki, w której powstał. Jego architektura i wnętrza są wynikiem świadomych decyzji projektowych, które tworzą harmonijną całość, daleką od przypadkowości i uproszczeń.
Źródła:
